Kıskançlık… İnsanlık kadar eski, aşk kadar güçlü bir duygu. Birini sevdiğimizde, onu kaybetme ihtimali aklımıza bile gelse içimizi bir sızı kaplar. Bu, doğaldır. Çünkü kıskançlık, sevginin değil; bağlanmanın, aidiyetin ve bazen de kaygının bir yansımasıdır. Ancak çoğu zaman farkında olmadan bu duygu, sevginin içinden çıkıp kontrol etme ihtiyacına dönüşür. İşte o noktada ilişkiler yara almaya başlar. *** Kıskançlık aslında “beni kaybetmekten korkuyor” diye romantize edilir. Oysa, birinin sizi sevmesi, sizin üzerinizde hak iddia etmesi anlamına gelmez. Sevgi; özgürlüğü, alanı ve bireyselliği koruyabildiği ölçüde olgundur. Ne yazık ki bazı ilişkilerde kıskançlık, bir sevgi göstergesi değil, bir denetim mekanizması haline gelir: Kiminle konuştun? Neden geç cevap verdin? O fotoğrafın altına neden yorum yaptın? *** Bu sorular, ilişkiyi korumaz; güveni kemirir. Kontrol ettikçe güven azalır, güven azaldıkça kontrol artar ve kısır döngü böyle başlar. Psikolojik olarak kıskançlığın altında çoğu zaman değersizlik hissi ve terk edilme korkusu yatar. Kişi, “ben yeterince iyi değilim” inancını partnerine yansıtır. Bu yüzden karşı tarafın her davranışında tehdit görür. Ancak bu tehdit, gerçekte partnerin davranışlarında değil; kişinin kendi iç dünyasındaki güvensizlikte gizlidir. *** İlişkilerde sağlıklı kıskançlık, sınır bilinciyle başlar. Partnerinizi korumak isteyebilirsiniz, bu doğaldır. Ama onun bireysel alanına, arkadaşlıklarına, kararlarına müdahale ediyorsanız; artık o duygu sevgi değil, kaygının kontrol arayışıdır. *** Gerçek sevgi, “Ben seni kaybetmekten korkuyorum ama seni özgür bırakmayı seçiyorum” diyebilmektir. Çünkü sevgi, sahip olmakla değil; anlamak, güvenmek ve birlikte büyümekle var olur.