Bir haftadır kent konseyleri üzerine başlattığım yazı dizisini sürdürüyorum. Niyetim bu hafta sonuna doğru diziyi bir özet yaparak ve önerilerimi sunarak noktalamak istiyorum. Söylediklerimin yazdıklarımın Kent Konseylerinin gelişimine bir katkısı olur mu bilemiyorum. Mermeri delen damlanın gücünün sürekliliğinde olduğunu bildiğimize göre, konuyu sürekli olarak gündemde tutmakta yarar var. Bazıları kızacak biliyorum. Olsun ben görevimi yapayım, kızanlar gereksiz görenler kadar yararlananlar da olacaktır mutlaka. BAŞARILI OLANLARI ÖRNEK ALMALIYIZ Kent Konseyleri içinde, başarılı olanlarda var, Manisa Kent Konseyi gibi başarısız olanlarda var. Başarısız olanları değil başarılı olanları örnek almalıyız. “Olsa da oluyormuş olmasa da oluyormuş. Yapsak da oluyormuş yapmasak da” diyerek konuşu geçiştiremeyiz. Hele “Her yiğidin bir yoğurt yiyişi varmış” diyerek, kendimiz farklı uygulamalar getiremeyiz. Kent Konseylerinde yoğurdun nasıl yenileceği tanımlanmıştır. Kent Konseylerinin varlık nedeni, halkın karar süreçlerine katılmasını sağlamaktır. Bunun yolu da meclisleri ve çalışma grupları oluşturup, raporlar, görüşler, öneriler, projeler hazırlayıp, belediye meclislerinde görüşülmesini sağlamaktır. Gerisi hikaye… *** Kent Konseyleri, demokrasinin yereldeki sesi, halkın yönetime katılımının kurumsal çerçevesidir. Ancak sadece yasa ile kurulmaları, tabelalarının olması yetmez. Asıl önemli olan, o yapının içinin ne kadar dolu olduğu, katılımın ne kadar gerçek olduğu, ve en önemlisi alınan kararların yaşama ne ölçüde geçtiğidir. *** Bugün Türkiye’de bazı kent konseyleri bu sınavı başarıyla vermiş, halkın katılımını sadece bir ilke değil bir yaşam biçimi haline getirmiştir. İşte bu örneklerden bazıları: ESKİŞEHİR KENT KONSEYİ Bir kentin aklı, vicdanı ve sesidir. Akademik çevreler, sanatçılar, öğrenciler ve emekliler burada söz sahibidir. Üniversitelerle birlikte çalışır, çevre sorunlarını sadece konuşmaz; eyleme geçer. Gençlik meclisi yalnızca dekor değil, gerçek projelerin uygulayıcısıdır. Bu yapı, katılımcı yerel demokrasinin ne kadar güçlü olabileceğini göstermiştir. SEFERİHİSAR KENT KONSEYİ “Sakin Şehir” felsefesiyle uyumlu çalışır. Tarım, üretim, çevre ve kültür gibi alanlarda çalışma grupları kurar, bu grupların önerilerini belediye meclisine taşıyacak mekanizmaları işletir. Kooperatifçiliği ve yerel üretimi destekleyen uygulamalarla Türkiye’ye örnek olmuştur. KADIKÖY KENT KONSEYİ Halk toplantıları, forumlar, tematik çalışma grupları… Kentlinin yalnızca fikir beyan ettiği değil, karar süreçlerine katıldığı bir düzen vardır. Kadıköy Kent Konseyi’nde bir mahalleli, parkına sahip çıkabilir; bir genç, gençlik meclisinde kente dair söz hakkı alabilir. MERSİN KENT KONSEYİ Toplumsal çeşitliliği yansıtan bir yapıya sahiptir. Göçmenlerle ilgili çalışmalar yapar, kadınların karar süreçlerine katılımını artırır. “Gönüllü Katılım Buluşmaları” ile halkı aktif yurttaşlığa davet eder. Yerel yönetime önerdiği projelerle hem gündem belirler hem de çözüm sunar. Manisa Kent Konseyi, Kurulduğu yıllarda ülke genelinde örnek alınan başarılı çalımalar yapıldı. O yıllarda Manisa’da bir kıpırdanma vardı. “Vatandaş Karnesi”, “Kadın Danışma Masası”, “Çocuk Meclisi” ve daha niceleri… Hazırlanan raporların Kent Konseyi Genel Kurulu’ndan geçip Belediye Meclisi gündemine alınması, halkın iradesinin yönetime yansımasını sağlamıştı. Bu model, katılımın yalnızca bir hak değil, aynı zamanda bir sorumluluk olduğunu da göstermiştir. *** Bugün bu örneklerden öğreneceğimiz çok şey var. Kent Konseyleri; meclisleri, çalışma grupları, forumları ve projeleriyle sadece birer danışma organı değil; yerel demokrasinin gerçek kaleleri olabilir. Ancak unutulmamalıdır: Başarı, sadece iyi örnekleri anlatmakla değil, o örneklerden ilham alarak kendi kentimizde “yeni başarı öyküleri” yazmakla olur.