manisa’yım ben

adem’in havva’sı  kadar yaşlı
toprağa düşün tohum kadar gencim
manisa’yım ben
efsunlanmış unutulmuş
suskun
varlık içinde yokluk çeken kadın
manisa’yım ben
hani şu ölümsüz sipil dağı var ya,
kaf dağı kadar uzak
evimiz kadar yakın
yılkıları ile yaşayan
unutulmuşluğu ile ölen
sipil dağı var ya,
gölgesindeki güzel ve doğurgan kadın
manisa’yım ben
develer tellal pireler berber iken
yiğitler yatardı koynumda
kucağımda şehzadeler vardı
bereketli doğurgan ve güzeldim
süt anasıydım çocukların
güneş daha parlaktı
gökyüzü daha mavi
ağaçlar daha yeşildi
çağlayandım
ağlayan oldum
al gelindim
karalar bağlayan oldum.
manisa’yım ben duyun
anılarla avunuyor
gediz’le ağlıyorum

deniz kokan
işveli komşu kızıyla aldatılan
üstüne kuma getirilen kadın
manisa’yım ben
hani şu güzelliğiyle anılan
şiirlerle türkülerle anlatılan
bereketli doğurgan kadın
manisa’yım ben
ben kibele’yim
ben niobe’yim
hafsa sultanım ben.
ben sevgi bekleyen kadın
manisa’yım ben
neredesiniz meme verdiklerim
neredesiniz emzirdiklerim
neredesiniz kol kanat gerdiklerim
neredesiniz can verdiklerim
neredesiniz sevenlerim
neredesiniz kucak açtıklarım
neredesiniz mesir saçtıklarım
              şifa verdiklerim
sipil’in gölgesinde unutulmuşum
sipil’in gölgesinde uyutulmuşum
ben güzeller güzeli doğurgan kadın
ben bekleyen kadın
anılarla avunuyorum
gediz’le ağlıyorum
sesimi duyun
tutun ellerimden
şehzadelere meme veren
manisa’yım ben
ilgi bekleyen
sevgiye susamış kadın
manisa’yım ben