Değerli dostlar, geçtiğimiz Pazartesi 19 Mayıs’tı. Özgürlük, bağımsızlık ve yeniden var oluş mücadelemizin ilk ateşinin yakıldığı o kutlu günün 106. yılıydı. 19 Mayıs Atatürk’ü Anma Gençlik ve Spor Bayramımız kutlu olsun. Bu hafta Gençlik Haftası. Hafta boyunca çeşitli etkinlikler yapılacak. *** Bu arada geçtiğimiz günlerde Türkiye Cumhuriyeti Devletinin tapu senedi olan “Lozan Antlaşması” da farklı ve art niyetli amaçlarla gündeme getirildi. Bu önemli konudan hareketle çok anlamlı bir olayı, yaşanmışlığı paylaşmak istiyorum. “Lozan Antlaşması”nın ne olduğu ve ne olmadığı biraz daha anlaşılsın. Aktaracağım yaşanmışlık, araştırmacı yazar İsmet KÜR’ün Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları arasında çıkan “Anılarla Mustafa Kemal Atatürk” adlı eserinden bir bölüm. Birlikte okuyalım. *** Fırtınalı, soğuk, berbat bir kış gecesi… Buzlu yollardan geçerek “Birinci Dünya Savaşı Sonu Hükümeti”nin “önemli kişileri”nin toplantı halinde oldukları binaya gelelim. İşte büyücek bir oda… Ortada bir mermer masa ve çevresinde, Türk ulusunun geleceği ile ilgili yaşamsal kararlar almak için toplanmış insanlar var. Bu konuda yetkili olduklarına inanan insanlar… Tartışmalı konuşma başlayalı hayli oldu. Karara varmak elbette zor. Hele böyle, her kafadan bir ses çıkarken… Kafadan bile sayılmaz, ağızlardan çıkan sesler, demek daha uygun sanırım. *** Bir ara kapı sessizce açılıyor… Yeni gelen, sırtında siyah bir redingot, başında astragan bir kalpak bulunan genç bir adamdır. Kalpağın kenarından sarı saçları görünüyor. Gözler birer mavi ışık parçası. Biraz irice bir burun… Keskin bir kişiliğin ifadesi olan incecik dudaklar… Güçlü bir çene… Bu sarışın genç adamın insanı çeken, sürükleyen, etkisi altına alıveren garip bir havası var. Tartışmakta olan “önemli kişiler”den pek çoğu, kapının açıldığını, birinin içeri girdiğini sezinlemediler… Ama kimi ağızlardan bir fısıltı yükseliverdi; saygıyla korku karşımı fısıltılar… “Mustafa Kemal… Mustafa Kemal geldi…” “Çağrılmış mıydı?” “Bilmiyorum… Sanmıyorum da.” *** Tartışanların çoğu bu fısıltıları da duymadı. Onu görenlerin içine korkuya benzer bir duygu düştü. Bu olağanüstü insan karşısında, kendilerini suçlu hissetmenin korkuya varan tedirginliği… Ve farkında bile olmadan kendilerine çeki düzen verme telaşı… Şimdi de biraz da tartışılmakta olanlara kulak verelim. Bakın, yaşlıca, şişmanca adam ne diyor: “Anlaşılıyor ki arkadaşlar, İngiliz veya Amerikan himayesinden birini kabul etmekten başka çaremiz yok!” *** Yaşlıca adamın sözlerinin yanıtı, bu durumu çoktan kabullenmiş çoğunluğun onaylama sesleri oldu. Yalnızca bir kişi, genç, heyecanlı bir adam karşı çıktı. “Rica ederim, siz neler söylüyorsunuz? Geçmişi şanlı zaferlerle dolu Türk ulusu, bir başka devletin sığıntısı, uşağı haline nasıl getirilir?” Birkaç kişi birden kesiyor gencin konuşmasını. İçlerinden biri, biraz da tersliyor genç adamı. “Edebiyatı bırak, gördün işte, tüm olasılıklar, olanaklar gözden geçirildi. Günlerden beri aynı konu üstünde çalışıyoruz. ‘Manda’dan başka çare olsaydı, elbette biz de görürdük. Yok işte, yok!” *** “Neyse lafı uzatmayın. Devletlerden birini seçip hemen temasa geçmek lâzım.” “Evet, hem de hiç zaman kaybetmeden.” Konuşmasına izin verilmeyen genç adam için tek çare ‘manda’ değil, Mustafa Kemal Paşa’dır. “Bir de Mustafa Kemal Paşa hazretlerinin fikrini alsak?” Mustafa Kemal adı bomba gibi düşüyor salona. Salondakilerin başına da. Mustafa Kemal burada mıydı? Oradaki en önemli kişi, tedirgin bir sesle: “Burada olduğunuzu bilmiyorduk, Paşa.” diyor. “Bu konu da siz ne buyurursunuz?” *** “Her biriniz konuştunuz, görüş ve düşüncelerinizi söylediniz. Hepinizi dinledik. Efendiler, siz kimin malını kime peşkeş çekiyorsunuz? Bu ülkeyi korumak için bu ulusun özgür yaşaması için yüzyıllardan beri kanını akıtmış, canını vermiş, bu ulusun gerçek sahiplerine, kahramanlar kahramanı Anadolu’ya bir şey sordunuz mu? Anadolu halkını dinlediniz mi? Bir de onlara sorun efendiler, bir de onları dinleyin!” *** Mustafa Kemal’in sesinde tek yüreğin heyecanı, kararı değil “Ne mutlu Türküm” diyen herkesin heyecanı, kararlılığı vardı. Salonda çıt çıkmıyordu. Oradaki “önemli kişiler” belki şaşkınlıktan, kim bilir, belki de utançlarından, yalnızca konuşmayı değil, herhangi bir tepkiyi de unutmuş gibiydiler. Mustafa Kemal sözlerini bitirince kimsenin yüzüne bakmadan, kimseyi selamlamadan çıkıp gitti. Mustafa Kemal Atatürk, Anadolu’nun sesini duyan, sesini dinleyen, Anadolu’nun sesini tüm dünyaya duyurup dinleten adamdır. Ve başarılarının gizlerinden biri de budur! Sözün Özü: Özgürlük ve bağımsızlık, benim karakterimdir. Ya istiklal ya ölüm! Mustafa Kemal ATATÜRK