Zaman zaman yazdım, söyledim, kimileri inanmadı, kimileri “abartıyorsun” dedi. Ama her defasında söylediklerim bir bir gerçekleşti. Dedim ki, AK Parti, Ekrem İmamoğlu’nu kendi eliyle cumhurbaşkanlığına hazırlıyor. Oldu mu? Oldu. Emekliler yerel seçimleri kaybettirir dedim. Oldu mu? Oldu. Melih Gökçek’in gölgesi Ankara’da seçimi kaybettirir dedim. Oldu mu? Oldu. Çiftçi baştan gözden çıkarıldı, bu gidişle tarım biter dedim. Bugün geldiğimiz noktada çiftçi nefes alamıyor. Oldu mu? Oldu. Bugüne kadar ne dediysem, ne yazdıysam hepsi birer birer çıktı ve çıkmaya devam ediyor. Bana "nereden biliyorsun bunları" diyenler oldu, tehdit edenler oldu, dalga geçenler oldu, küçümseyenler oldu. Belki birçoğu bir yerleriyle güldü. Ama çok önemli değil. Bu inanç, yazdıklarımın da, susmadıklarımın da temelidir. TERÖRLE TEHLİKELİ BİRLİKTELİĞİN SONU KÖTÜ BİTEBİLİR Son günlerde iktidarın yeniden gündeme getirdiği “terör açılımı” söylemi dikkat çekici. Bir yandan Öcalan’ın adı meclis kürsüsünden “kahramanmış” gibi anılıyor, diğer yandan Kandil’den gelen açıklamalarda “Öcalan bırakılmazsa kimse silah bırakmaz” deniliyor. Unutmayalım!!! Bu milletin bazı uç değerleriyle oynamak, şimdiye kadar kimseye kazandırmadığı gibi çok siyasilere de kaybettirdi. Bayrağına, dini değerlerine, Atatürk’e, şehidine, toprak sınırlarına dokunmak isteyenleri yüce Türk Milleti sandıkta karşılığını verdi. Bu ülkede bu uç noktalara taviz verenler, ne iktidarda kalır ne de iktidara gelebilir. MUHALEFETE YAPILANLARI HALK UNUTMUYOR CHP’li belediyelere yönelik operasyonlar, halkın teveccühünü kazanmış isimlerin, özellikle Mansur Yavaş gibi güven sembolü siyasetçilerin hedef alınması, toplumun vicdanında büyük bir yara açıyor. Ve tarih bize gösterdi: Halk, adalet duygusuna dokunulduğunda sessiz kalmaz. Kayyum atamaları, görevden almalar ilk bakışta iktidara kazandırıyor gibi görünse de aslında kaybettiriyor. Çünkü halk iradesine dokunulmasından hoşlanmaz. Hele ki 55-60 bin kişinin katıldığı mitinglerde Apo’ya yapılan çağrılar, meclise davet etmeler… BU SEFER EMEKLİ, ÇİFTÇİ, ESNAF, İŞÇİ İKTİDARI SALLAYABİLİR Ve o sessizlik, sandıkta gür bir sese dönüşüyor. Faiz artıyor, enflasyon durmuyor, alım gücü yerlerde. Sanayici üretemiyor, üreten de sürdüremiyor. Yabancı yatırımcı “gelmemeyi”, yerli üretici “gitmeyi” düşünüyor. Bir ülke önce üreticisini, sonra da umudunu kaybedince geriye ne kalır? Bugün Türkiye, işte tam o eşiğe dayanmış durumda. Ekonomik göstergeler, artık sadece mali veriler değil; siyasi sonuçların da habercisi. TENCERE TAVA SANDIKTA VEDA OLABİLİR Emekliler geçinemiyor, gençler gelecek göremiyor, çiftçi tarlasını bırakıyor, sanayici fabrikasını satıyor. Tüm bunların üstüne, siyaset dili hala kutuplaştırıcı, ötekileştirici. İktidar, hala “eski reçetelerle” yeni krizleri çözebileceğini sanıyor. Ama toplum değişti. Ve bu değişimin karşısında durmak, rüzgâra karşı yürümek gibidir. Ne kadar güçlü olursan ol, sonunda yorulursun. Bugün gördüklerimiz, yalnızca bir ekonomik kriz, yalnızca bir siyasi gerilim değil. Belki de bu iktidarın dönüm noktası, tam da şu günlerde yaşanıyor.